2.7 garść niczego to zaciśnięta pięść.

Jestem dzisiaj jedną wielką metaforą. Nie wiem dlaczego, nie pytajcie. Tyle twarzy w głowie, ile przecinków i słów ulatuje spod palców. Wyraźniejsze, mniej wyraźne, Ty, on, ona, on, on i oni. Oddycham ciężkim powietrzem, chociaż dymu w nim mało, esencji jeszcze mniej.

Nigdy nie mów do mnie ciszą. Nie pozwalam Ci nigdy nią mówić, jeśli nie chcesz mnie skrzywdzić, jeśli nie chcesz wbijać sztyletu raz po raz w serce. Nic gorszego nie ma prócz ciszy. Pewnie to zgubne, co teraz powiem, ale wolałabym, żebyś mamił mnie pięknem, niż hojnie obdarowywał niczym.

Powalczyłabym o Ciebie, powalczyłabym o to, co cenne. Czy ja kiedyś odmawiałam walki? Chyba nigdy. Zbyt wysoki poziom rozpieszczenia, żeby oszczędzać siebie w miłości. Daję wszystko, co mam i czego nie mam, bo wszystkiego chcę. Prosta wymiana – ja za Ciebie, Ty za mnie. Banalne równanie szczęścia, a T i C zawsze pisane wielką literą, nigdy odwrotnie.

Sokół i Marysia Starosta – życie w duecie, na scenie, na balecie, w łóżku i w kajdankach przy kaloryferze. Nie, że przy grzejniku, przy KALORYFERZE, bo przecież chcemy polskości, łakniemy jej, wdychamy ją, nie chcąc zamienić na żadną z Ameryk, żadną z Anglii. Tu, w szarych realiach tworzyć kolorowe sploty zdarzeń, przegryźć się przez sepię i robić hajs na personalne szczęście. Reszta niech się goni, głowa zawsze w górę, nigdy nie pochylać się przed nikim. Podzieliłabym się z Tobą tą dewizą, wiesz o tym? A nie, nie wiesz.

Liczba mnoga nie chce zejść mi z palców, nie chce odczepić się od języka. Mówię o nas, chociaż nie wiem, co mówisz Ty. Pewnie nic nie mówisz, pewnie nie chcesz mówić, bo nie ma o czym. Tak bardzo to logiczne, tak bardzo męskie jest nie pierdolenie głupot w kółko o tym samym. Rozumiem to, tak samo jak chciałabym, abyś Ty zrozumiał, że coś powinno być. Mhm, taki chuj.

Bliznę mam na lewym łokciu, lewym kolanie, prawej brwi i na piszczelach po dwie. Aaa, na prawym łokciu też coś mam, kratkę wypaloną metalową wkładką do frytkownicy. Na prawej skroni jeszcze malutka dziurka po ospie, na brzuchu kropka po niewiadomoczym. Najgorszych blizn jednak nigdy nie widać.

Na wszystko patrzę przez pryzmat siebie. Często to błąd, jeszcze częściej nie obchodzi mnie inna perspektywa. Cholerny egoizm, który wcale nie jest taki cholerny. Chciałabym nie widzieć tego, co we mnie tkwi, chciałabym, aby ktoś widział i mówił to za mnie mnie samej. Na pewno mówiłby o wiele, wiele lepiej. Jakie dobro, takie zło, a nie każdy diabeł potrafi cytować Biblię.

Leci do mnie paczka wspomnień za sto osiemdziesiąt złoty. Czekam na możliwość jej realizacji, na wstrętne słońce o poranku i przeszywający chłód o drugiej w nocy. Na koncerty pod wpływem i te niemalże pływające, bitwy na słowa, częściej pod wpływem niż bez wpływu i krzyki dla zasady, by krzyczeć, by nie zostać biernym. Chcąc, nie chcąc – dużo w tym wszystkim do kochania.

A czo pani taka smutna? Proszę sobie zajarać, wszystko się nawróci wtenczas.

PIĘKNE RZECZY TUTAJ PRZEKAZUJĘ. OBRAZY PIĘKNE I DŹWIĘKI

TEŻ PIĘKNE, JAK BOGA KOCHAM!