1.4 jesteśmy na miejscu, ludzie już ledwo widzą, zajarani hradec kralove, a nie ibizą.

Kręcę, mieszam, motam, tak to ja, siema i cześć. Znowu zaginęłam w natłoku spraw (nie)codziennych i nie miałam czasu na spokojne czillowanie przed komputerem. Z jednej strony mi przykro, bo postanawiając sobie wiele rzeczy zjebałam je wszystkie, a z drugiej szczęśliwa jestem, że chociaż przez kilka chwil coś się działo. Bo ja lubię jak coś się dzieje. Bardzo lubię, oj tak.

Na Waszym miejscu po trzech dniach menalżu nie miałbym siły stać na nogach – tak powiedział Miuosh, widząc pod sceną masę ludzi w ostatni dzień międzynarodowego święta rapu, jakim jest Hip Hop Kemp.

Pewnie urażę teraz wielu ludzi mówiąc, że ten festiwal to wyższy level Woodstocku z lepszym podkładem muzycznym, ale serio, tak mi się skojarzyło, kiedy czwartego dnia rano zbliżyłam się do toitoi. Akurat w tym temacie idzie Czechom ciężko z organizacją, ale nadrabiają idealnym do takich imprez miejscem – starym lotniskiem - i faktem, że jaranie jest u nich legalne. Nie tam, żebym była za legalizacją, no co Wy.

Pierwszy dzień kempu, to jest środa, upłynęła nam na staniu w kolejkach po opaski. By the way, środkowym palcem pozdrawiam debila, który zgasił mi papierosa na nodze, takich rzeczy się nie robi! Rozbicie namiocików i rozpalenie grilla zajęło nam przysłowiowe pięć minut, tak samo jak zapoznanie się z sąsiadami z obozowiska obok. Zwabił ich do nas zapach karczku i zimnej, polskiej wódki. Nie, żeby wykorzystali naszą dobroć, nie, nie, zielony dym nad ich głowami był dla nas satysfakcjonującym znakiem, że spokojnie się dogadamy. 

Po długich pertraktacjach, wielu kieliszkach i mnogiej ilości buchów należało iść na koncert. Grał Zeus. Tak, ten Zeus od Hipotermii, od zabójczej gestykulacji, od Symfonii Smaków. Szczerze? Nigdy nie byłam na słabszym koncercie. Osobiście nie podobało mi się wszystko, nie wiem dlaczego. Potem był występ, jak to zostało nazwane przez organizatorów. Jeśli ktoś kojarzy Młode Wilki Popkillera to będzie wiedział o czym mówię. Grali po kilka kawałków, niewiele było scen zaskakujących, bo to taki pół koncert w sumie. Ematei jak zawsze śmieszny, Solar z Białasem tradycyjnie – ogień, Gedz z 2stym fajnie rozbujali, Buka jak Buka – zagubiony w dolinie Muminków. Myśląc o tym koncercie nie potrafię nie wspomnieć o mojej Suzi, która zwyczajnie sobie zasnęła pod sceną. Potwierdziła, że ludzie są niesamowici, serio.

zdjęcie pożyczone z hhk profilu na facebooku.

więc tak to mniej więcej wygląda.

Drugi dzień, w mojej całkowicie subiektywnej opinii, został zjedzony przez koncert Te-Trisa i WENY. Pewnie weźmiecie mnie za jakąś wariatkę, ale za tym pierwszym goniłam już ponad rok! Znaczy nie dosłownie, po prostu niesamowicie mocno chciałam zobaczyć go na scenie, a zawsze kiedy grał w pobliżu to albo nie było dojazdu, albo termin nie ten, albo powódź na Jamajce... Wiecie co jest pięć. W końcu jednak się udało, a po tej godzinie pod sceną i skokach przy Ile Mogę? żałuję skurwysyńsko, że ominęły mnie poprzednie jego koncerty. Jest genialny, charyzmatyczny, energiczny, na propsie całkowicie. Polecam każdemu, nawet komuś, kto na co dzień rapu nie słucha. Powera scenicznego Wudoe też nie umniejszam, dobry jest niesamowicie, ale ja głównie przeżywałam popisy Te-Trisa.

Do tego dnia przypis będzie dotyczył mojego debilizmu. Późniejszą nocą śmigam sobie z Suzaną po raz kolejny po festival parku, dębimy fajki od pijanych ludzi w imprezowym nastroju, gdy w oko wpada mi pewna ubrana w czerń postać stojąca samotnie na uboczu. Jak nienormalny, odurzony człowiek zatrzymałam się i przypatruję się Te-Trisowi z uśmiechem na mordce. Nie pamiętam o czym wtedy myślałam, ale pewnie co powiedzieć jak do niego podejdę. Musiało to trochę trwać, bo się zorientował i też zaczął się do mnie śmiać. Nie wiem, jaka mogłaby być lepsza zachęta, aby pogadać z jednym ze swoich ulubionych raperów. W każdym razie po takim ciepłym uśmiechu, jaki od niego dostałam, zwyczajnie poszłam dalej. Ludzie są niesamowici part II, serio.

zdjęcie pożyczone z fanpade teta, chyba się nie obrazi, nie?

popatrzcie sobie i wyobraźcie, co tam się działo.

Dzień trzeci to show Bisza & BOKiem. Wyrobił się od czasu, kiedy dwa lata temu grał na kempie jakiś pseudokoncertowy pokaz pod wejściem na festival park. Wtedy był tak spięty i stremowany, że ledwo pozwalał sobie na oddech. W porównaniu z tym, jego ostatni koncert to dobra robota, pokazówka progresu i tak dalej. W sumie nie wiem czym się zachwycam, przecież nagranie tak kozackiego albumu, jakim jest Wilk Chodnikowy zobowiązuje.

taki tam lekko straszny bisz, a niech ma.

Sobota będąca ostatnim dniem koncertowym była dość bogata w polskie występy: Paluch i Kali, JWP i Miuosh. Osobiście byłam tylko na tym ostatnim koncercie, reszta artystów to zdecydowanie nie mój gust muzyczny. Reprezentant Katowic razem z KATO bandem pokazali na co ich stać, a dziewczyna grająca na saksofonie i wchodząca w partiach śpiewanych… nie mam innego określenia na jej głos niż rozpierdol. Zajebisty też był motyw z czapkami rzucanymi w publikę. Ciężko mi się było pogodzić, że żadna nie wpadła w moje ręce, no ale cóż, może jeszcze kiedyś.

Pewnie dziwnie to wygląda, że nie wspominam o prawdziwych, międzynarodowych gwiazdach, które w tym roku kempa odwiedziły – De La Soul, Stalley, Big Daddy Kane, Apollo Brown czy Kendrick Lamar. Na swoje wytłumaczenie mam jedynie fakt, że nie chce pisać o wydarzeniach, które nie do końca pamiętam. Atmosfera pola namiotowego była za ciężka do przeżycia na trzeźwo, uwierzcie, nie dało się nie pić. Mówi o tym chociażby zachowanie Kękę, który przez trzy dni, w tej samej koszulce – tak mi się wydaje, bez urazy! – szlajał się po drodze z butelką wódki i zaczepiał przypadkowych ludzi. Prawdziwy gwiazdor, tak samo jak Cira, który kilka razy zatrzymał się u naszych sąsiadów, ponieważ nie mógł odnaleźć swojego namiotu z przyczyn odymienia mózgu.

Podsumowując te cztery noce spania na czeskiej, twardej ziemi, kolejek pod prysznic, jak za czasów jedzenia na kartki, skoków z wysokości trzeciego piętra (polecam!), tańców z naćpanymi ludźmi, krzyków jebać stare baby na polu namiotowym, przejażdżek do sklepu autobusem numer piętnaście, toitoi obrzydzających ludzką egzystencję, czeskich langoszy na gastro, piwa w kubeczkach z kemowym logo i wiecznego dramatu kto kręci, stwierdzam, że nie istnieje lepszy event od Hip Hop Kempu.