1.7 ale nie wypalaj, że już dalej nie chcesz tak żyć.

Dziękuję za wszystkie kawałki pod poprzednią notką. Przypomniałam sobie dzięki Wam Christinę Perri i jej Jar of hearts, Green Day z 21 guns, czy Almost lover wykonywany przez A Fine Frenzy. Natomiast od pierwszego przesłuchania zakochałam się w 9 Crimes i kilku innych utworach, a demoniczny charakter The Devil Within niesamowicie zagrał mi na emocjach. Dziękuję każdemu z osobna ;) Przejdźmy jednak do tematu głównego…

Wszystko wokół próbuje mi uświadomić, że w moim życiu zaczyna się coś ważnego, że to jest ten moment, kiedy powinnam obgryzać paznokcie wieczorami, a w dzień powtarzać wezmę się za siebie i rzeczywiście to robić. No bo jak to tak, wchodzić w dorosłe życie i nie mieć żadnych stresów, nerwów, nadziei? Nie myśleć o tym, co będzie za chwilę, jak to będzie, czy się odnajdę, czy będę tęsknić za domem, czy obiadki przygotowywane samodzielnie będą smakować tak samo, jak te podawane codziennie po szkole przez mamusię? Przecież życie wywraca Ci się do góry nogami, dziewczyno!

…serio? Nie potrafię tego pojąć, nie rozumiem idei przerażenia/podniecenia, którą kierują się inni. Nie rozumiem tego wielkiego szału idę na studia, będę stwarzać pozory dorosłości, bo przecież jestem już prawie studentem. Ani trochę mnie to nie kręci. Bo od kiedy zaczną się starać tak naprawdę? Od pierwszego wykładu, pierwszej sesji czy może już od złożenia papierów? A gdzie w tym wszystkim typowe wpadki, nieporozumienia z współlokatorami, jeżdżenie w tą i z powrotem po wielkim, obcym mieście, kiedy zawiedzie jakdojadę.pl?

Początków się nie czuje. Kto potrafi dokładnie określić moment, kiedy zakochał się w tej czy tamtej osobie? Kto jest w stanie przywołać datę, od której zaczął na poważnie interesować się tym czy tamtym, w domyśle rysunkiem, jazdą konną, pływaniem czy muzyką, albo inną pasją? Kiedy uznaliśmy tą dziewczynę za prawdziwą przyjaciółkę, a tamta została zdegradowana do roli zwykłej koleżanki? Wydaje mi się, że bardzo niewiele jest takich osób, a jeszcze mniej takich sytuacji.

Rozumiem natomiast ideę końca, bo końce zawsze się pamięta. Koniec podstawówki, gimnazjum, liceum i tak dalej. Koniec jakiejś znajomości – ostatnie spotkanie, ostatnia rozmowa, ostatni sms. Zawsze ciężej określić, kiedy się sobą zainteresowaliśmy, niż kiedy przestaliśmy się sobą interesować. Zazwyczaj jakieś wydarzenia przysługują się końcom. Nie przeczę, że początki też czasem są konsekwencją czegoś tam. Ale po latach co się bardziej pamięta, co tkwi w pamięci głębiej? Jasne, że to ostatnie spotkanie. Przecież bólu nie da się tak łatwo przeoczyć, zapomnieć, zamazać w głowie.

Ogólnie to pewnie dochodzicie do wniosku, że ciężko wyłapać główny problem tego wpisu. Też mam z tym nie lada kłopot. Targają mną różne, małe i pomniejsze emocje, które w sumie nie mają żadnego powodu. Coś mi się chyba wymyka z rąk i nie jestem w stanie tego złapać, utrzymać… A może mam siłę, tylko zwyczajnie boję się przełamać? Może jeszcze nie wyschłam emocjonalnie do końca i jestem w stanie coś czuć? Ciężko mi to powiedzieć, ciężko mi cokolwiek zrobić. Najlepiej wychodzi mi oszukiwanie samej siebie podczas letargicznego leżenia pod ciepłą kołderką w oczekiwaniu na początek października, kiedy to zacznę studia.

Emocje są do dupy. Uczucia też. Dziękuję, do widzenia.