1.8 to co w sobie mam tylko ciągnie mnie w dół.

Przez ostatnie tygodnie – miesiące? – nauczyłam się zagłuszać emocje. Otępiam je codziennymi zajęciami, aby uśmiech nie schodził mi z twarzy. Mam wrażenie, że to nawet pomaga, baa, jestem tego pewna! Walczę ze słabościami dla samego uśmiechu, dla zmuszenia się do pozytywnych uczuć każdego dnia. Zakrzepłą krew zmywam wieczorami wacikiem wyciąganym z pudełeczka mogło być gorzej i zaklejam plastrem za chwilę będzie lepiej.

Ale, jak wiadomo, czasem trzeba popuścić wodzę markotnej melancholii zakrapianej tęsknotą za tym co było, a już nie wróci i wylać z siebie potoki niezrozumiałych słów. Zazwyczaj mi to pomaga, czuję się lżejsza o kilka kilogramów ciemnych, burzowych myśli. A sens wrzucania tego tutaj? Hm, chyba mam ochotę pochwalić się twórczymi wycinkami z opowieści, które piszę. Na publikacje całości nie mam jeszcze odwagi, więc podaję Wam na tacy te malutkie kąski ;)

          "Teraz wypadałoby wspomnieć o nim, o F. (tylko o nim chciałam napisać, ale nie wypada tak od razu atakować Was, moich cudownych czytelników, młodzieńczym romansem). Spadł z nieba na moją głowę znienacka, głosem i wódczaną polemiką zniszczył cały dystans do świata. Mówił dużo i ładnie, a przede wszystkim słuchał, co dla mnie cholernie ważne. Rozwijał moje myśli, szedł z nimi o wiele dalej niż to, co zostało powiedziane. Uwiódł mnie słowem, tak to wtedy czułam. Okej, okej, bez przesadnego idealizowania sytuacji – jego brązowe oczy i jakiś taki, hm, rozbrajający uśmiech też zdecydowanie mnie poruszyły. Głównie jednak chodziło o ulotność naszego spotkania, o to, że widzimy się tylko tu i teraz, że to pierwszy, a jednocześnie ostatni raz. Okazało się, że mieszkamy daleko od siebie, więc przepełniona pewnością, że już więcej się nie zobaczymy, balansowałam na krawędzi niepotrzebnego, platonicznego zauroczenia. Inspirujące, melancholijne chwile, paradoksalnie przeżyte w zatłoczonym mieszkaniu, zatłoczonym klubie, zatłoczonej ulicy. Szczęśliwa samotność dwojga ludzi w masie tłumu…
            Ale dzisiaj, dokładnie o ósmej dwadzieścia cztery zobaczyłam wiadomość od niego. Cholera jasna mać, zrobił to, odezwał się. Właśnie mu odpisuję. W takim razie, drodzy czytelnicy, jakie dajecie mi szanse na szczęście? Mogę liczyć na więcej niż fifty fifty?"

- „Gra marzeń”

          "Poznała Sebastiana chwilę po swoich czternastych urodzinach. Była wtedy straszną małolatą, jeszcze dzieckiem, ale miała jakąś starszą koleżankę, która zabrała ją na pierwszą w życiu domówkę. Pierwszy raz także piła tam piwo, jin, wódkę, paliła pierwsze papierosy, pierwszą ganję. Skosztowała wszystkiego, zagubiła się w tym; koleżanka zostawiła ją samiutką w wielkiej, wirującej łazience. Nie związała jej włosów, nie podała papieru, nie przyniosła niczego do picia; olała ją i jej umierający żołądek. Szczęście czy pech chciał, że to właśnie Sebastian wszedł do tej toalety. Już wtedy wywyższał się, mimo łatanych spodni i butów z taniego sklepu. Miał ochotę wyrzucić małolatkę za drzwi i w spokoju załatwić swoje potrzeby; kiedy jednak do niej podszedł, wyciągnęła rękę w jego kierunku i jakąś resztą sił poprosiła, aby ją podniósł. Jej zmęczona twarz, zimna dłoń i próba zachowania resztek godności urzekły go w nierealny sposób. Zaopiekował się Magdą, zabrał do domu, położył do łóżka; pierwszy raz spała u niego dziewczyna, której nawet nie pocałował. Dopiero później dowiedział się, że uratował od poniżenia czternastolatkę,  wychowywaną przez całą rodzinę prócz biologicznych rodziców, w pewnym sensie bezdomną, trochę też nieakceptowaną. Nie miało to już wtedy znaczenia; był tak zakochany, że nie przeszkadzało mu w niej nic.
            Magda patrzy na Sebastiana, który obserwuje przez okno budynki i ulice skąpane w promieniach wstającego słońca. Mijali je razem tysiące razy; w taksówce, w jego samochodzie, bądź jej, na nogach, może nawet rowerem. Mężczyzna jest zachwycający, powalający na kolana, bardzo męski. Jego szare oczy patrzą już przytomnie; dziewczyna wie, że pewnie coś knuje. Arogancja i diaboliczna natura odbiły się cieniem na jego twarzy. Ma delikatne zmarszczki wokół oczu, kilkudniowy zarost. Mocno zaciska wargi, napina szczękę; wygląda przy tym jeszcze bardziej pociągająco.            
            Dziewczyna wzdycha, przysuwa się bliżej. Zawdzięcza mu wszystko, całe życie. Zabrał ją do swojego domu, pokazał, co to znaczy, że ktoś się o ciebie troszczy, że komuś w końcu na tobie zależy. Zadbał o jej edukację do tego stopnia, że skończyła liceum z wyróżnieniem, zdając cztery przedmioty rozszerzone. Znalazł jej pracę, ale gdy powiedziała, że za bardzo ją to męczy, odwołał wszystko i po prostu założył jej konto, na które przelewał horrendalnie wysokie kwoty.
            Nauczył ją także czego innego – jak walczyć o samą siebie, o swoje własne szczęście. Chyba dlatego się rozstali, chociaż było także tysiąc innych powodów, mniej lub bardziej poważnych. Za bardzo skupiali się na własnych wnętrzach, za mało na drugiej osobie; egoizm i hedonizm na pierwszym miejscu. (…) Potrafili niszczyć się wzajemnie tak mocno, trwale i boleśnie, że potem przez długi czas dochodzili do siebie. (…) Właśnie te przeskoki z nieba do piekła doprowadziły do końca ich związku. Rozstali się - w niepamięć poszło kto tak zdecydował. Nie byli razem, nadal się kochając."

- „Wyznawcy snów”

I jak Wam, koteczki, wchodzi ten materiał? ;)

Ps. Chciałam wrzucić najpiękniejszą na świecie piosenkę Jamala - Peron, ale blogspot nie chce współpracować. W każdym razie polecam - niesamowity tekst.