1.9 jeśli głosy mówią mi zwolnij - nie - muszę czuć każdy dzień.

Śniło mi się dzisiaj tyle głupot, że ciężko zmieścić to w jakimkolwiek wpisie, nie wspominając już o wyobrażeniu sobie tego ogromu. Jednak jeden sen bardzo głęboko utkwił mi w pamięci i dał powód do logiczniejszego myślenia o poranku. Mianowicie było to tak: facet mojego życia (doskonale znam imię, nazwisko i wymiary, szkoda tylko, że on nadal nie zna moich - mniejsza) i ja w pięknym, czarnym audi, gnamy sobie po ulicach gorącego miasta, a w głośnikach zalatujące już po wielokrotnym przesłuchaniu przez fanów rmf maxx i eski kiczem We Own It. Jak wiadomo kawałek był na soundtracku Szybkich i Wściekłych, także jechać musieliśmy jak w tym filmie – szaleńczo i agresywnie. Ale, ale, przechodząc do sedna sprawy – stajemy gdzieś na jakimś opuszczonym parkingu i pijemy drina fifty fifty cola i wódka. Wtedy facet mojego życia mówi, że jutro już nas nie będzie. (Tutaj wycinam dużą część snu, w której dużo płaczę i dużo proszę go, żeby nie pierdolił głupot). Kończymy drinka, palimy papierosa, a potem on pyta co chce robić przez moje ostatnie dwadzieścia cztery godziny życia.

Wiem, że totalnie bez sensu, ale cały dzień zastanawiałam się co chciałabym zrobić, wiedząc, że mam tak mało czasu. I wiecie co? Nadal nie wiem.

Pewnie powinnam zrobić te porządne rzeczy – wziąć dużo kredytów i przeznaczyć je na cele dobroczynne, jak Robin Hood zabrać bogatym i oddać biednym, posprzątać swój pokój i łazienkę na błysk – żeby mama była w końcu zadowolona, pójść na jakiejś zajęcia sportowe dla taty, żebym w końcu mogła się schylić i dosięgnąć dłońmi podłogi (karakan, wiem), albo zrobić babci ekstra obiad i skłamać, że znalazłam sobie chłopaka. Poza tym spotkać się z przyjaciółmi, powiedzieć, jak bardzo ich kocham i oddać im wszystkie zajebiste rzeczy, jakie posiadam, a dziewczynom, których nigdy nie lubiłam powiedzieć cześć i uśmiechnąć się przepraszająco. Do tego spowiedź, kościół, komunia święta. Nie wiem czy coś więcej dałoby się załatwić w jeden dzień.

Wersje szatańską perfidnie podebrałam – kopiuj, wklej – z Gdyby miało nie być jutra - praw autorskich nie mam, ale tak mniej więcej ten dzień zerowy by wyglądał.

(…)zajebał komuś portfel, zgarnął cały hajs jaki miał na koncie i wyjechał nową Carrerą z salonu Porsche. Kupił dwa bilety na Majorkę, albo do Meksyku (…) i walnąłbym kilka Danielsów z lodem; chuj z prawem jazdy i chuj z tym samochodem. Śmignąłbym dwie paki po jakiejś wiejskiej drodze, zapalił jointa, później utopił wóz w jeziorze. Może zadzwoniłbym do ciebie z budki, mówiąc, że zależy mi na tobie i jestem smutny i mam w bagażniku kierowcę taksówki, którą porwałem razem z nim i stoję na dole z flaszką wódki. Wziąłbym łyka i o nic nie pytał; pocałowałbym cię w usta, by poczuć smak życia. Odwrócił się, przyłożył sobie lufę do skroni (…) I jeszcze wcześniej pobrałbym kredyt z banku, i przegrał na wyścigach konnych resztę hajsu, i do jutra byłbym martwy.

A jak byłoby tak naprawdę? Nie potrafię ułożyć sobie planu takiego dnia. Na pewno dużo miłości dla wszystkich, nawet takiej udawanej. Pewnie też bez skrępowania udostępniłabym wszystkie moje literackie twory, poprosiłabym rodziców, aby chociaż pośmiertnie spróbowali się dowiedzieć od zawodowców, czy tworzyłam dobre gówno, czy tylko gówno. Chyba też jestem na tyle słabą osobą, że upiłabym się ze strachu. I w sumie dla zabawy też, nie oszukuje się. Głównie jednak po to, aby przespać moment znikania, albo być tak zamroczoną, że go nie odczuję.

Nie chodzi tutaj o te internetowe listy rzeczy, które chce się zrobić przed śmiercią. To są plany, które można modyfikować, można dążyć do ich spełnienia, można czekać. A w jeden dzień? W jeden dzień można jedynie zdefiniować swoje życie i zostawić prawdziwy obraz tego jak było naprawdę.

Zastanawialiście się kiedyś nad swoim ostatnim dniem?

Ps. Polecam cały ten kawałeczek, a refren dla ludzi gryzących się z rapem, serio. U mnie już trzecia doba na głośnikach, non stop.