2.5 to dobra pora, by wziąć w ręce życie.

Taka ostatnio jestem rozlazła, rozemocjonowana, stęskniona za wszystkim, co było, do granic możliwości. W mojej głowie miliardy przepięknych, przegłębokich i przepoetycznych metafor, aby opisać tą tęsknotę za przeszłością. Patrząc za siebie dochodzę do wniosku, że 2013 był dobrym rokiem. Dziwnie tak, bo nie widziałam tego, patrząc w oczy każdej witającej mnie dobie.

Progres, regres, progres, regres, nie wiem. Robię krok w przód, aby zrobić dwa w tył? Być może.


2013 był rokiem wewnętrznych pożegnań. Najpierw opuściła mnie codzienna myśl, której nie mogłam pozbyć się od upalnego lipca 2012. Małoletnia pogoń za emocjami cicho zakończyła się fiaskiem, zabierając do grobu tylko jedną osobę. Z perspektywy czasu wiem, że to dobrze, jednak jeśli jeszcze raz miałabym stanąć twarzą w twarz z tym człowiekiem to pewnie po raz kolejny rozpadłabym się na miliard mikroskopijnych kawałków... A może i nie?

W maturalnym natłoku zdarzeń nie przeżyłam nic, co zapadłoby mi szczególnie głęboko w pamięć. Kilka przedobrzonych imprez, jedna konkretna głupota, dzięki której dowiedziałam się o sobie czegoś ważnego, trochę stresu i nieustannie przewijające się stwierdzenie, że co ma być to będzie. Wybiórcza, nadludzko-ludzka jednak pamięć nie wyłowiła nic z tego pięknego, letnio-wiosennego okresu maturalnej burzy.

Potem przyszedł urzekający w swoim zwariowaniu lipiec. Był przesycony życiem, ociekał brakiem czasu, pocił się w gorącym słońcu i przyjemnie dawał we znaki o każdym poranku wieńczącym roztańczoną noc. Za każdym razem, kiedy o nim myślę, buzia uśmiecha mi się szeroko. Pierwsza wolność, pierwsze wolne wakacje, pierwsze wolne życie, pierwsze promienie słońca padające na jeszcze skostniałe wnętrze.

Początek sierpnia też mam dość dobrze wyryty w głowie. Chociaż oddech powrotu do domu z delikatnego morskiego krajobrazu do ostro odcinających się na tle nieba gór lekko mnie przerażał, to przez gdyńskie trzy dni udawało mi się o tym zapomnieć. Taką właśnie amnezję i hektolitry motywacji wlewał we mnie pewien przemiły chłopak. Nie mogę się teraz roztkliwiać nad tym, co się stało, a co się nie stało, kto kim był, a kogo nigdy nie brakowało. Pan przyszły dziennikarz i niespełniona pisarka - jak mogliśmy się nie dogadać, siedząc na jednym krześle pod obleśnym kempingiem? Jeśli pan to czyta - a słyszałam, że tak - to pozdrawiam na tyle serdecznie, na ile wypada ;)

Był też coroczny kemp, czeskie słońce i rawiczowi ludzie, którzy nawet teraz ubarwiają mi niektóre wrocławskie weekendy. Było też wiele mniej lub bardziej udanych koncertów - co do tego to nadal jedno wielkie Te-Trisowo-Pogzowe love, wiele imprez, wiele ładnych twarzy, jedno bóstwo godne znienawidzenia, studia, o których do tej pory nie wiem co powiedzieć, mieszkaniowe zawieruchy i zawieje, pierwsze potyczki i pobicia z moim udziałem, kilka wiecznie dobrych twarzy obok. Ostatnie tchnienia roku to cienkie pasemko rozczarowań, od czasu do czasu przeplatane ciepłą wiadomością. Z tego powodu zakładam wewnętrzny pancerzyk i cofam pamięcią do lepszych chwil, a mentalne gorąco wspomnień pomaga doczekać do kwietniowych ekscesów.

A w tym roku rzucamy papierosy, piszemy namiętnie i regularnie, ładnie poprawiamy maturę, celebrujemy dwudziestkę w najbardziej szalony sposób, jaki mi i Suzi przyszedł do głowy, a także modlimy się, żeby październikowe cudo naprawdę się zadziało.

PRZESTAŃ ŚNIĆ, WCZORAJSZE BŁĘDY DZIŚ NIE ZNACZĄ NIC.