2.8 będzie jak w niebie, pan pożarów i pani burz.

Piękny dzień, pełnia wiosny w lutym, jak to ostatnio w naszej kochanej Polsce lubi bywać. Sesyjny szał w trakcie, a jak wiadomo im więcej do zrobienia, tym mniej motywacji, co równa się wielu domówkom, wielu wypadom do klubu, wielu czynnościom nie służącym niczemu konkretnemu.

Ja, jak przystało na osobę podążającą za tłumem i bez własnego zdania (o, słodka ironio!), po egzaminie z biologii, który miał miejsce bardzo późno, bo o godzinie dziewiętnastej, wybrałam się z grupą moją na domówkę. To samo w sobie jest dziwne, bo grupa moja jest grupą niezgraną, przez co chujową; oczywiście wyjmując spod tych brzydkich określeń kilka osób przemiłych.


W każdym razie domówka ta była dość specyficzna, bo odbywała się w zamkniętym klubie. To samo w sobie lekko mija się z definicją imprezy w domu, aczkolwiek pomieszczenie było bardzo cieplutkie, milutkie, pełne sof i małych stoliczków. Nawet, jak przystało na dom jakichś studentów, brakowało szkła.

Pijemy sobie tanią wódkę, popijamy jeszcze tańszym roztworem podobnym do soku, jest tak miło i przyjemnie, jak nigdy. Ktoś jednak, jak to zawsze bywa w przypadku takich luźnych imprez, zaprasza chłopaka i znajomego tego chłopaka, i znajomą znajomego i tak dalej. Efekt jest taki, że ledwo możemy się pomieścić w tym klubowo-domówkowym domku.

Tarzańska, jak to zawsze bywa na imprezach, wychodzi sama (o, słodka ironio dwa!) zapalić papieroska na zewnątrz. Głębokie przemyślenia lekko wciętej głowy pominę, bo na to musiałabym zmarnować milion wordowych stron. Po powrocie w pomieszczeniu znajduje się jeszcze miliard dodatkowych osób, ja jednak uparcie dążę od ponownego zajęcia miejsca wcześniej opuszczonego. Wypraszam jakiegoś wysokiego chłopaczka w czarnej bluzie, który ewidentnie kręcił się koło naszej stolikowej flaszki bardziej niż koło dziewczynek tam zasiadających, więc zero wyrzutów. Usiadł jednak obok, bardzo czymś zdziwiony; tak przynajmniej wywnioskowałam z szeroko otwartych oczków (co baaardzo utkwiło mi w pamięci).

Dwie blondynki siedzące po prawej stronie wciągały go raz po raz w pijacką rozmowę, ode mnie otrzymywał natomiast cichą, acz całkowitą ignorancję, bo się nie przedstawił, a tak kulturalnemu, niebrzydkiemu mężczyźnie wypada przecież. Potem jednak ściągnął bluzę i pokazał ogromna ilość dziar na łapkach. Ignorancja więc odpadła z gry na dobre, bo przecież ludzie z tautażami zawsze są warci podpytania jak, gdzie, za ile i dlaczego to takie piękne. Zaczęło się wspólne picie i coś, co nazywa się dumnie szukaniem wspólnych tematów. Już wtedy wiedziałam, że to romans, a te zdziwione ślepka to nie było nic innego jak zachwyt moją oszałamiającą, a jednocześnie skromną osobą.

Podsumowując to piękne zajście - dlaczego, do jasnej cholery, po dzikich pocałunkach pod klatką z tym inteligentnym, czarującym panem musiałam się obudzić? No kurwaaa. Dzień dzisiejszy rozpoczęty zawodem na życiu, przegrywanie względem snów part milion dwusetny. I do tego nie zdałam biologi, no kurwa świetnie.

By the way, dwudziestka na karku, więc wraz z Suzanką planujemy wyruszyć w piękną Polskę na jakiś dłuższy weekendzik kwietniowy. Jakieś arcyciekawe propozycje gdzie uderzyć? ;) Z zastrzeżeniem, że odpadają mieściny górskie i Kraków, a potrzeba większego miasta, dobrej imprezy i ładnych widoczków. Dla tych trzech rzeczy możemy kisić się w pociągu wiele godzin. ;)

W GŁOŚNIKACH ZNOWU MIŁOŚĆ. ILE MOŻNA?
SAMA SOBIE SIĘ DZIWIĘ.