1.5 ostatni wakacyjny oddech

Ostatnie słów kilka o moich wakacyjnych przygodach. Pierwszy września już jutro, dlatego rzucam Wam taki ostatni smaczek. Mam nadzieję, że się nie pogniewacie ;)

Słyszeliście kiedyś legendy o Mielnie? Słynne slogany Mielno niszczy każdego, Mielno-Inferno, Mielno polską Ibizą? A może ktoś z Was był w tym nadmorskim kurorcie wiecznej imprezy, gdzie wiek plażowiczów rzadko przekracza trzydziestkę, restauracje nie sprzedające alkoholu to miejsca opustoszałe, a cena hot dogów podwaja się po godzinie dwudziestej drugiej? Cokolwiek by o Mielnie nie mówili to, uwierzcie mi na słowo, na pewno prawda. Mieszkając tam sobie przez dłuższy okres czasu niż typowy plażowicz przekonałam się, że nawet najbardziej pojebane pomysły są do zrealizowania (szczególnie po alkoholu, którego w Mielnie nigdy nie zabraknie). Zacznijmy jednak od początku…

Luty, może marzec tego roku. Jeden z wieczorów, kiedy odpuszczam sobie naukę do matury – zazwyczaj polegającą na gapieniu się w komputer z książkami otwartymi na biurku – i idę sobie na mały melanżyk. Agnieszka, człowiek mój najlepszy, jest przy moim boku, jak zawsze, kiedy trzeba coś spsocić. Jeden łyczek, drugi, siódmy, czternasty i właśnie taką późną, choć ciekawą porą w jej głowie tworzy się idea. Niedopracowany, niepewny plan wakacyjnego wyjazdu nad morze do pracy. Ot tak, żeby pożyć bez rodziców, pobalować za własny hajs i budzić się o barbarzyńskiej siódmej rano, aby zarobić na utrzymanie. Abstrakcja, nie? Przecież w Polsce nie ma pracy, co dopiero dla licealistek bez doświadczenia, haha dobry żart, no, może najwyżej załapiecie się na targanie lodówki po plaży i krzyki gotowana kurwurydza (wersja mieleńskich sprzedawców kukurydzy). Tak nam mówili wszyscy. Moja mama śmiała się, że po tygodniu wrócę i z radością będę stała w tym jej zimnym i okropnym sklepie, którego serdecznie nienawidzę. Hejt w opór.

Pod koniec czerwca stwierdziłam ordynarnie, iż to wszystko pierdolę i jadę, tak na serio. Moja druga połowa mózgu, Agnieszka, stwierdziła identycznie i kupiłyśmy dwa bilety do Mielna. Atakowane przez padające ze wszystkich stron śmiechy i chichy, że wrócimy za tydzień stwierdziłyśmy, że jeśli rzeczywiście tak będzie to chociaż przez tydzień będziemy bawić się jakby jutra miało nie być.

Wyobraźcie sobie zaskoczenie wszystkich, kiedy już w pierwszy dzień dostałyśmy pracę. Piękna restauracja przy samiutkiej plaży, ceny posiłków nie schodziły poniżej dwudziestu złoty, kelnerki przyjmowały zamówienia z palmtopami w dłoniach, szefostwo miłe i, jakby to moja babcia powiedziała, światowe… Po prostu miejsce pracy wymarzone. Hajs też w miarę, taki, żeby nie być zmuszonym do codziennego jedzenia bułki z pasztetem.

Żyłam tam sobie przez cały miesiąc, a przeżyłam tyle, że mam co wspominać do przyszłego roku. Jeśli chcecie egzystować nadal w spokoju i odwiedzać renomowane restauracje to lepiej nie czytajcie ciągu dalszego. Oszustwa piwne, gnijąca chłodnia, ryby rozmrażane dzięki zderzeniu z podłogą, brudny Seba bez zęba – główny koordynator kuchni przez miesiąc w tym samym ubraniu, wyścigi pieczarek z rybami po podłodze, przedstawienia, w których główną rolę grały kukiełki-łososie, jajka wsadzane do wyparzarki, flaszki pochowane w szatni, soki z Aro podawane pod szyldem Cappy, szaszłyki ze starym mięsem, kisnący żurek… Mogłabym tak wymieniać i wymieniać, ale na tym zakończę. I tak pewnie obrzydziłam Wam wszystko jak należy. A podobno tak jest wszędzie… ;)

Oczywiście poza pracą była druga strona medalu, a mianowicie życie w Mielnie. Nie mogąc żyć na luzie, jak prawilny wczasowicz, cały czas gdzieś biegłam. Z pracy na zakupy, z zakupów do domu, z domu na imprezę, z imprezy do pracy i tak dalej, i tak dalej. Z tego właśnie powodu nic mnie nie ominęło, bo nieustannie byłam wszędzie. Bajkę, moim zdaniem najlepszy klub w Mielnie zwiedziłam wszerz i wzdłuż, naprawdę polecam tam wszystko prócz alkoholu. Tu nie mogę nie wspomnieć ile to razy wraz ze wschodem słońca szłyśmy z Agnieszką zdrzemnąć się na godzinkę i toczyłyśmy się do restauracji. Nawet sobie nie wyobrażacie, jak zbawienne było wtedy zarządzenie szefowej, że pracownicy mogą zjeść porcję zupy za darmo. Rosół na kaca zawsze spoko i byle do szesnastej.

Balety to jednak nie wszystko – były także pokazy b-boyów przy plaży (polecam szczególnie dziewczynom, jeden z nich był taki, że… och!), nocne kąpiele, polowanie na ciekawe promocje w Polo będącym odpowiednikiem ukochanej przez nas Biedronki, kina milion-d, automaty wyzyskujące pijanych ludzi, stragany z podróbami, nawet wielka akcja promocyjna pasztetu podlaskiego czy słynne urodziny Tedego.

Nawiązując do tego ostatniego wydarzenia – nigdy nie bójcie się robić tego, na co macie ochotę. Już wyjaśniam o co mi dokładnie chodzi.

Wielokrotnie słyszałam, że dziewczyny idące same do klubu to coś, co jednak nie przystoi. Że faceci postrzegają je jako jednorazowe kurwy, które nie mają gdzie spać. Nie rozkminiam, jak to jest w przypadku innych dziewczyn, ale ja tam nie widzę w tym nic złego. Co więcej – wolę iść do klubu sama, niż z jakimś kolegą, który ma mnie ratować, gdy ktoś okaże się zbyt nachalny. Przecież to nic trudnego odejść od takiego delikwenta, czy dyskretnie uderzyć go łokciem w brzuch. Rozkmina tego typu włączyła mi się, ponieważ właśnie na urodzinach wieprza, zupełnie przypadkowo i całkowicie w stylu ej, chodźcie z nami, mamy wódę, a nie mamy dup poznałam Pawła. Zasadniczo po takim tekście, który jednak brzmiał odrobinę mniej wulgarnie poszłyśmy z nim i jego dwoma kolegami do ich obozowiska. Tamtej nocy miało miejsce wiele różnorakich scen i chociaż zaproszono mnie tam w taki jednoznaczny sposób to i moje majtki, i moja godność pozostały na miejscu.

Wniosek z tego taki, że czasem trzeba pierdolić historie o strasznych gwałtach na imprezie i zrobić to, na co ma się ochotę, nawet jeśli mama zawsze przestrzegała przed takimi sytuacjami. W sumie pod tym właśnie szyldem minął mój miesiąc w Mielnie. Psoćmy, bo możemy, a rzadko zdarza się, aby ktoś chciał zrobić coś przeciwnego naszej woli. Przecież niedługo będziemy za starzy - i na wakacyjne prace, i na plażowanie bez końca, i na poznawanie nowych ludzi na ulicy ;)

KAWAŁEK: GEDZ - GDZIE JEST SIANO