3.5 porobisz nożem mi sznyty na plecach.

Urojenia senne z drugim dnem, między wierszami tyle problemów, że to niewiarygodne. Nie umieram z tęsknoty, jakby co, już chyba nie. Ile znajdziecie mnie w spacjach między słowami?

"Dziwię się, że tu jesteś, dziwię się tak cholernie mocno, że kilkakrotnie odwracam wzrok i spoglądam ponownie w Twoją stronę. Rozmawiasz z kimś, tak normalnie, jak to zawsze masz w zwyczaju, opowiadasz coś, co może nawet nie ma sensu, ale ci dwaj stojący obok Ciebie słuchają w skupieniu.

Wszystko jest dla Ciebie takie typowe, takie Twoje i normalne, jak gdyby nigdy nic. Jedyne co mnie szokuje, co odbiera mi oddech i drapie w gardle to fakt, że naprawdę tu jesteś! Przecież to niemożliwe, nierealne, nigdy nie byłeś ot tak, po prostu. Zawsze to ja musiałam się postarać, chociaż w tym przypadku zawsze to takie nadużycie, to słowo cholernie za duże na tą mikroskopijną sytuację, na dni i krótkie godziny.

Wstaję z tego ufajdanego koca, udaje, że chce zapalić, rozprostować nogi, cokolwiek. Wszyscy ludzie wokół widzą normalne zachowanie, tylko ja wiem, że jestem teraz jak lalka poruszająca się na drętwych sznurkach, odgrywam scenkę, żebyś tu przyszedł, przeprosił mnie, pokazał się, albo kurwa nie wiem, powiedział cześć i odszedł w siną dal.

Potraktowałeś mnie źle, nie zasłużyłam sobie na to, a powody schowałeś pod koc, pokazując mi jedynie różnobarwną kratę, kilka słów bez podstaw, bez prawdziwych fundamentów Twojej decyzji. Potraktowałam Cię źle, nieufnie, będąc niegrzecznie grzeczną ze zbyt ostrym językiem byłam jednym, wielkim napięciem, jedynym wielkim smutkiem, ale nadal dobrą aktorką, wybitną pisarką.

W tym wszystkim zdarzają się jednak cuda. Czuję Twoje kroki po tej wypalonej słońcem trawie, jakbyś szeptał mi do ucha coraz większą liczbę zmiażdżonych źdźbeł. Ktoś znienacka mówi cześć, uśmiecha się, bo i jak się do Ciebie nie uśmiechnąć? Przydzielam Ci część swojej uwagi, nie wiem czy tego chcesz, ale kiedyś pięknie o tym wspominałeś.

Patrzysz na mnie, oczy masz tak samo niebieskie jak wcześniej, trochę zdziwione, trochę badające moją twarz. Nie widać po nich czy już paliłeś, czy jeszcze nie, ale podświadomie czuję, że w Twoim uśmiechu ukrywa się coś potęgującego nastrój, masz to wypisane w twarzy, w gestach, tylko nie w tych oczach.

- Cześć słońce – i słysząc to słońce, to słowo określające jedyną ogrzewającą nasze życie gwiazdę, rozpadam się na miliard kawałków, jak feniks kilkakrotnie spalam się i powstaję na nowo, tak naprawdę drżąc niewidocznie w miejscu.

Tyle dat minęło, tyle sekund mi uciekło, tyle tygodni miało miejsce, tyle miesięcy przepłynęło gdzieś obok. Całe życie, a jednak kilka chwil, żeby znowu starać się na Ciebie zdenerwować za to nic, które mi zrobiłeś.”

Tak naprawdę tej sytuacji nie było, pewnie nie będzie, słońce zgasło, byłam jedną z wielu, albo tą jedyną, ale nieważną? Ostatnio coraz częściej nie wiem co jest nie tak, dlaczego nikt nie umie wziąć mnie za kark i postawić przy swoim boku. Tak normalnie, brutalnie, bez pytania o zdanie, bez uprzejmego czy można? Banalne pytanie w natłoku spraw, które biją się pod metaforami jego cholernych oczu, umierającej trawy i koca pełnego ludzi.

Przecież przygarnięcie mnie – byle zdecydowane – to jak posmarowanie krojonego chleba masłem. Nie widzę nic trudnego w tym zadaniu.

ZAWSZE BĘDĘ MIAŁA DO NIEGO SENTYMENT. 

TAKIE TO SMUTNE I TAKIE TO ŁADNE.