3.4 radość i łzy i smutku pół na pół.

Proszę tylko nie mówić, że czas leczy rany, doskonale o tym wiem, zdaję sobie sprawę. Za kilka tygodni, miesięcy, bądź lat (zostańmy najlepiej przy tygodniach!) wszystko będzie inaczej. Gorzej, albo lepiej, radośnie albo smutno. W każdym razie inaczej, a inność na daną chwilę jest dla mnie wyczekiwanym cudem. Chociaż ostatni czas przyniósł milion zmian w porównaniu do wcześniejszego, hm, można powiedzieć, co najmniej kwartału, to łaknę każdej rzeczy, która oddali mnie od obecnego bezsensu.

Pokrętnie składane zdania, widzę to. Staram się nie wpychać wiele między wiersze, ale w dłoniach już czuję, że bolałoby mnie nie opisanie tutaj tych wszystkich chorych spraw kotłujących się w głowie. Tyle masek mają moje miłości, tyle mam ja sama. Gubię się, będąc sobą. Jestem trzema milionami osób jednocześnie i żadną na dany moment.

Pozbycie się przywiązania to nie lada wyczyn, zwłaszcza jeśli długo się przed nim broniło. Nie jestem stworzona do bycia twardą, na pewno nie w relacji damsko – męskiej. Moje zdecydowanie to pięknie odgrywane przedstawienie. Tak naprawdę ani na sekundkę nie przestaję być dziewczyną, która spaceruje gdzie trzeba, odwiedza kogo trzeba, gotuje i sprząta jak trzeba, byle pan królewicz był uśmiechnięty i kochał mocno. A królewicze zazwyczaj chuj.

Ciężko jest wierzyć ekstrawertykom, ciężko uwierzyć w ich intencje, jeśli sprawiają wrażenie zaskakująco dobrych. Zresztą, na dany moment nie powinnam wierzyć nikomu. Po uszy tkwię w środowisku, które przez kilka małych i ogromnych wydarzeń stało się chore, wypełnione po brzegi intrygami. Tak mi się przynajmniej wydaje, tak to wygląda. Ostatnie życiowe oglądanie książki po okładce, kiedy to koniec końców okazało się, że od początku miałam racje, niesamowicie mocno styrało mi serce, głowę, a co najgorsza – wątrobę.

Patrząc bez jakiegokolwiek dystansu na zaistniałe wydarzenia, nawet nie staram się anulować w swojej głowie modułu naiwności, jaki został włączony z nieznanych mi powodów.