3.3 więcej strat niż zysków.

Głupie smartfony, głupi świat pędzący na oślep, głupie kontakty międzyludzkie, a jednak między galaktyczne, międzyinternetowe. Whats app, kolejna aplikacja napędzająca odważne chaty o niczym. Sądziłam, że pewien człowiek zmienił numer kilka dekad temu, a dzisiaj jego twarz wykwitła mi na ekranie nowego telefonu, na którym nigdy go nie było.

Ile to już czasu minęło? Od żałosnego lipca 2012 prawie dwa lata, no, bez dwóch miesięcy. Nadal bardzo łatwo przywołać mi w pamięci wspomnienia tamtych gorących dni, tego tygodnia pełnego przeczytanych słów i odebranych połączeń, a także napięcia, oczekiwania, stresu. Żyłam wtedy na jednym serku wiejskim, kilku somersby, papierosach, a do tego dokarmiał mnie ogromny stres i świadomość, że za kilkadziesiąt godzin zobaczę faceta, który zakręcił mi w głowie, jak nikt inny – natychmiastowo i fundamentalnie.

Do tej pory odczuwam w sobie konsekwencje tamtego czasu. Nie mogę powiedzieć, że żałuję tego, co się stało, bo wiem, że na pewno chciałabym więcej i więcej, bez jednej myśli o tym, kim ten człowiek jest i jak bardzo poharata później moje serce.

Taki poranny flashback nie był mi w ogóle potrzebny. Wytrącił mnie z równowagi, której od pewnego czasu zupełnie nie mam.

Jak wykaraskać się z zapijania przywiązania? Myślę o tym, w jakie niezrozumiałe bagno dałam się za rękę wprowadzić i nie wiem, co czynić dalej. Stoję, otoczona z każdej strony lepkim mułem, nogi splątane mam długimi, obślizgłymi roślinami, które nigdy nie kwitną. W pobliżu żadnej żywej duszy, nawet brunatna ropucha nie kuma na mnie spod oka.

To pustkowie to portret faceta, który jeśli czegoś chce, dąży do tego w idealnie dostosowany do danej kobiety sposób. Zgubiłam z nim nitkę kontaktu w momencie, kiedy na ten kontakt się otworzyłam. I dlatego stoję tutaj teraz bez broni, sama, zmarznięta, przemoczona lodowatym chłodem własnych, kreowanych w głowie problemów. Nie potrafię tego wytłumaczyć i chyba nie potrafię jej odnaleźć. Nie umiem być natrętna, nie umiem na siłę imponować swoją osobą, a do tego myślę w kurwę za dużo.

Jeśli te czarujące znaki z jego strony to takie odsuwanie, jakie przyjaciel Konrad przedstawił mojemu styranemu od myśli móżdżkowi, to może nawet obejdzie się bez wielu tygodni smutku. Jakoś średnio w to wierzę, ale imaginuje sobie piękne sceny z nadchodzących juwenaliów, ekonomaliów i innych zalatujących alkoholem eventów. Tam będzie dobrze, tam go nie będzie, tam będę się leczyć.

Chciałabym, żeby ktoś był gdzie indziej niż jest, a Portretowy nie był takim… żeby w ogóle go nie było, niż żeby odpierdalał mi takie szopki – hopki, jak ostatnio. I żeby ten stres minął, nigdy nie czułam takiego ucisku w żołądku, nigdy nie czułam go dzień w dzień. Hm, może raz, wtedy, w lipcu 2012. Czy to zwiastuje katastrofę? Wszystko minie, kurwa, przecież ilość, a nie jakość, przecież nie-miłość, a ilość. Nigdy nie zrozumiem pochrzanionej, męskiej logiki bez serca.

A MIAŁO TAK INACZEJ BYĆ TU.
NOWY DAMIAN TAKŻE PIĘKNY, JAK ZAWSZE.